In de scheppingsverhalen van over heel de wereld zien we dat de fysieke wereld tot stand kwam door resonantie of trilling. In de bijbel werd de wereld geschapen door het woord van God, bij de Aboriginals van Australië kwam de wereld tot stand door een lied en in de oosterse filosofie kennen we de beginklank Ohm of Aum als grondslag van alles. Maar zijn er ook wetenschappelijke theorieën die deze verhalen kunnen bevestigen?
Ja, die zijn er. Hans Jenny richtte zijn studie, geïnspireerd door het werk van Galileo, Robert Hooke en Ernst Chladni, op golfverschijnselen, beter gekend onder de naam Kymatik of in het Engels cymatics. Zijn studie was gericht op de golfpatronen van licht en vooral geluid. Iedereen zal wel al de filmpjes op het internet gezien hebben, waar ze zand op een metalen plaat strooien en daar dan verschillende geluidsfrequenties doorsturen. Hoe hoger de frequentie, hoe ingewikkelder het patroon. Afbeeldingen van deze patronen worden teruggevonden in gravures en rotsschilderingen uit de oudheid, alsook in symboliek. En zelfs de ronde brandglazen van de kathedralen zijn gebaseerd op deze frequentiepatronen. Dus eigenlijk had Hans Jenny niets nieuws ontdekt, maar hij heeft er wel een uitgebreide, zeer overtuigende studie over gemaakt. Als men twee verschillende frequenties gebruikt kan men het patroon van de vlekken van een luipaardenvel of de tekening van het schild van een schildpad creëren. Dus als men nog meer frequenties in de mix gooit, zijn de mogelijkheden bijna ontelbaar. Dan is er nog de Japanse Dokter Masaru Emoto die een studie deed op de invloed van de trillingsfrequenties van emoties of gevoelens op water. Door bijvoorbeeld de emotie liefde op het water af te sturen en het water te vervriezen verkreeg hij een mooi, symmetrisch kristal. Door het water aan de emotie haat bloot te stellen kreeg hij een grillig, asymmetrisch patroon. Er zijn op het internet talrijke voorbeelden terug te vinden. Voor de sceptici onder ons stel ik de volgende proef voor. Neem twee bokalen en vul deze met rijst. Kleef op de ene pot een etiket met liefde en stuur ook de gemeende intentie naar deze rijstkorrels en kleef op de andere haat en stuur ook de intentie. Kijk na enkele maanden naar het verschil. Wie nog verder ging in het onderzoek van de invloed van het sturen van intenties om onze realiteit te beïnvloeden is Lynn McTaggart. Zij liet mensen die getraind zijn in meditatie, mediteren in groep om de omgeving te beïnvloeden. Zo slaagden ze erin om het criminaliteitscijfer van een bepaalde stad naar omlaag te krijgen, alsook in een oorlogszone het geweld te verminderen. Sla haar boeken, ‘Het intentie-experiment’ en ‘Het intentie-effect’ er maar eens op na. Onze gevoelens en emoties hebben dus wel degelijk effect op onze omgeving en op onze realiteit.
Iedereen heeft wel eens gehoord over een hologram. Dit zijn bijvoorbeeld plaatjes die een 2D drager hebben, maar toch een driedimensioneel beeld naar voren toveren. Ook zijn er al op podia muzieksterren als hologram teruggebracht die al dood zijn (2-Pac) of als een jongere versie van zichzelf (ABBA) optreden. Maar het is in de wetenschap al een breed aangenomen feit dat we in een holografisch universum zouden leven. Hier komen we in het werkveld van de kwantumfysica. Laten we eerst eens het ‘dubbel spleet experiment’ onder de loep nemen. In dit experiment werden elektronen door een scherm met twee spleten geschoten, met de verwachting dat ze als deeltjes zouden reageren en er zich twee lijnen zouden aftekenen op de achterwand. Onverwachts verscheen er op de achterwand een interferentiepatroon van meerdere strepen, zoals bij fotonen (lichtdeeltjes). Met andere woorden reageren kleine deeltjes, die geacht werden materie te zijn, als golven. Toen schoten ze elektron per elektron af en weer was het resultaat op de achterwand het interferentiepatroon. Om dit verder te bestuderen hoe de deeltjes zo konden reageren werd er een detector geplaatst. En wonder boven wonder reageerden de elektronen als deeltjes en men kreeg geen interferentiepatroon meer, maar de twee lijnen. Er werden verschillende types detectoren en sensoren gebruikt, telkens met hetzelfde resultaat. Elektronen kennen dus een golf-deeltjes dualiteit. Toen besloten ze fotonen onder observatie één voor één af te schieten en ook hier was het interferentiepatroon verdwenen en werden er enkel twee lijnen afgetekend op de achterwand. Dus hier reageerden de fotonen ook als deeltjes wanneer er een observator aanwezig was. Met deze ondervinding was de kwantumfysica geboren en werd de hele wetenschappelijke wereld op zijn kop gezet. Nu nog steeds heeft men geen verklaring voor dit fenomeen en is dit een paradox in de wetenschap. Echter als je aan alles bewustzijn toeschrijft, is er een simpele verklaring waarom de elektronen en fotonen zich bewust van een observator als deeltje tonen en zich bewust van geen observatie zich gedragen als golven. Materie is samengeklitte energie en bestaat uit 99,99999999… lege ruimte zeggen ze, maar als we bovenstaand experiment in acht nemen, zou er zonder observator zelfs geen materie zijn. Als we de clusters van vibratie, zoals Laszlo ze noemde, als bewustzijnsvormen zien die met elkaar in interactie gaan, krijgt men situaties van trekken en duwen door de polariteiten. De manifestaties vormen zich in de kern van het torusveld door de informatie die daar verzameld zit en worden zo geprojecteerd via het witte gat op de buitenschil van het torusveld. Door de interactie met andere torusvelden komt er weer nieuwe informatie via het zwarte gat binnen, die dan weer verwerkt wordt in de nucleus of kern en zo wordt een nieuwe projectie uitgestuurd in het veld, gebaseerd op de verwerkte informatie. Zo zie ik de werking van het holografisch principe. Men moet natuurlijk rekening houden met de fractaliteit van het torusveldprincipe zodat men kan begrijpen hoe complex dit hologram is. De kleine deeltjes hebben zo’n torusveld rond zich, alsook de moleculen, de cellen, de organen, de mens, tot de planeten en hemellichamen, tot aan de Melkweg en ver daarbuiten. Het principe van de polariteit bevindt zich ook in de astrale wereld en misschien wel nog een deel in het pleroma, tot alles samenkomt bij de bron of het alles waar de polariteit opgeheven wordt en alles weer één is. De Ene met hoofdletter. Vroeger begreep men al dit principe, want wat is the flower of life anders dan torusvelden in interactie met elkaar. Ook is the flower of life fractaal, want je kan ze oneindig verkleinen en vergroten. Het is een voorstelling van het oneindige web van Indra, wat de blauwdruk van het universum, de mens en alles erboven en beneden kan bevatten.
Materie bestaat dus eigenlijk niet en dit sluit aan bij het Maya van de Hindoes, wat illusie betekent. Voor veel mensen zal dit misschien iets confronterend zijn. Wij leven toch in deze wereld? Als ik mijn teen tegen een stoel stoot doet dit toch pijn? Als ik de ander aanraak kan ik hem toch voelen? Wil je nu zeggen dat we leven binnen een computersimulatie? Ik ben me ervan bewust dat het allemaal wat paradoxaal klinkt. Maar laten we op deze vragen eens antwoord geven. We leven voorlopig wel in deze wereld, tot we het wisselen voor een periode in het astrale licht. Bij bijna doodservaringen spreken ze toch ook altijd van een tunnel waarin men wordt getrokken. Worden we dan in een ander torusveld gezogen, als voorlopige verblijfsplaats, tot ons zieltje gerijpt is om weer de reis te maken door de schijnbaar materiële matrix? Reïncarnatie betekent letterlijk ‘terug in het vlees’. Als men zijn teen stoot tegen een stoel voelen we pijn. Denk eens goed na aan wat lichamelijke pijn het meest doet denken. Bijvoorbeeld als men met een eksteroog op een steentje trapt, zodat men een pijnscheut voelt tot in het midden van het lichaam. Elektriciteit, de afstotende van de twee polariteiten. En dat men elkaar kan aanraken is omdat men beiden binnenin het hologram zit. Stel je eens voor dat je een virtuele, holografische meeting hebt met twee collega’s uit een ander kantoor vele kilometers verder. Als jij probeert één van het tweetal aan te raken zal je hand er dwars door het hologram heengaan. De twee collega’s zullen elkaar kunnen aanraken omdat ze in dezelfde ruimte aanwezig zijn, maar zij zullen jou niet kunnen aanraken. Het holografisch universum is ook niet te vergelijken met de simpele hologrammen die wij als mens kunnen oproepen met onze beperkte technologie. Het is zo complex dat onze hersenen het moeilijk kunnen bevatten. Want ander dimensies zijn ook in aanwezig in het holografisch universum en wij als mens hebben al moeite om ons een vierde dimensie voor te stellen, laat staan een vijfde, enzovoort. Matrixen in matrixen in matrixen, en wij ervaren daar als mens maar een minuscuul deel van. Maar het is niet zo, omdat we in een illusie zouden vertoeven, het bestaan in deze illusie daarom minderwaardig en nutteloos zou zijn. Misschien hebben we enkel maar nut aan dit minuscule stukje van onze werkelijkheid (alhoewel het een illusie is) voor onze bewustzijnsgroei. Eenmaal we dit kunnen bevatten en hebben doorzien, kunnen we doorgroeien naar een volgend level, om dan weer de ladder verder te beklimmen. En of we leven in een computersimulatie? Het is simplistisch om alles terug te schroeven naar het binaire systeem van de computers die wij hebben gemaakt als mens. Alhoewel er vergelijken zijn en deze overeenkomsten misschien wel kunnen helpen om iets wat simpeler uit te leggen via deze beeldvorming, is het niet te vergelijken op schaal van complexiteit. Wij leven als mens, dier of plant in een bio-organische, materiële wereld die veel ingewikkelder in elkaar zit dan wat draden en scharnieren van de hardware van bijvoorbeeld een robot. Alhoewel het er wel is op geïnspireerd. En ook is de software waar een computer op werkt, niet te vergelijken met de complexiteit van het denkvermogen van een mens. Zo zal A.I. nooit de mens kunnen overtreffen omdat het zelf geen bewustzijn bevat. Het bio-organisch organisme is opgebouwd uit de kleine deeltjes met hun bewustzijn, die dan in samenwerking gaan om een groter deeltje te ontwikkelen dat dan alweer een hoger bewustzijn bevat. En dit gaat verder tot wij uitkomen bij de mens met een complexer bewustzijn. Het bewustzijn komt vanuit de Bron en wordt gefragmenteerd in de verschillende lagen van het astrale veld. Alle informatie is daar aanwezig, enkel worden wij als mens beperkt door verschillende factoren, die invloed hebben op deze informatie en wij deze gefilterd doorkrijgen in onze 3D-matrix. En zo is het onbewuste deel een stuk groter dan het bewuste deel. Technologische A.I. kan niet putten uit informatie die het niet krijgt en zal daarmee nooit een zelfstandig, denkende entiteit kunnen worden. Het enige voordeel is dat het dat zich duizendmaal sneller door een berg informatie kan werken vergeleken met een mens. Maar het onbewuste stuk blijft voor deze artificiële intelligentie afgesloten. Wij als bio-organisch wezen hebben wel toegang tot deze bibliotheek die ook wel eens de Akasha kronieken worden genoemd, maar willen we daar bewust toegang toe krijgen zullen we een grotere bewustzijnsgroei moeten doormaken en ons loskoppelen van de staat van hypnose, die eigenlijk niet meer dan een filter is, aangestuurd door entiteiten in het astrale veld. Maar het vergelijk maken van het holografische universum met de lichthologrammen die wij als mens creëren, is als een planeet vergelijken met een metalen speldenkop.
En dan zullen er weer anderen zeggen, dat als wij dan toch onze eigen realiteit projecteren, waarom is dit dan zo moeilijk? Waarom projecteren we niet direct alles wat we kunnen wensen? Ik denk dat we eerst veel zullen moeten loslaten en eens echt moeten inzien wat we echt nodig hebben. En we ons zullen moeten ontketenen van een aantal van programmaties die door anderen zijn geschreven en zelfs entiteiten, die bepaalde touwtjes in handen hebben, waarvan we ons niet bewust zijn. Maar dit is voor de volgende overpeinzing. De laatste van dit jaar en het einde van mijn eerste cyclus.
Wouter De Laere
05/11/24
Dank voor deze bijdrage, leerzaam voor mij